فود کلینیک/ یادداشت
* 23 سال پیش در چنین روزی متولد شد؛ در روزگاری که مردم گوش تا گوش پشت نانوایی ها صف می ایستادند و ساعتها در صف انتظارِ نانِ نهار و شام، صبح را به ظهر و عصر را به شب می دوختند؛ دست آخر اما نانی که به خانه می آوردند، نیمی خورده و نیم دیگرش دوره و خمیر و بیات و غیر قابل استفاده بود و و نصیب نمکی های دوره گردی می شد که قابلمه ات را با نمک پر می کردند و اگر دورریز قهاری بودی، با یک سبد پلاستیکی راهی خانه ات می کردند.
سمفونی لواشی ها
کارگران نانوایی بخصوص لواشی ها سحرگاه، آفتاب نزده بر می خاستند و دور تا دور می نشستند و تا غروب، سمفونی منظم خمیر و چونه گیری را تا پهن کردن و تنور گذاری و تحویل به مشتری با ریتم و ضرباهنگی خاص می نواختند و شب های تابستان را زیر آسمان خدا به صبح میکردند تا فردا و روز از نو و روزی از نو.
امان از خمیر نان بلکی!
وضعیت نان باگت و به اصطلاح بلکی نیز دست کمی از آن نداشت؛ نان هایی با شکمی برآمده از خمیری ناپخته که گاه سنگین تر از آن بخشی بود که می خوردی.
سرو پیتزا برای جماعت آبگوشت خور!
در فضایی اینچنین اما، صحبت از تولید صنعتی نان، بیشتر شبیه به سرو پیتزا برای جماعتی بود که سالها ذائقه شان به دلمه و کوفته و آبگوشت عادت کرده بود؛ همین قدر عجیب و بیش از آن پُرریسک. بسته بندی نان به شیوه ای که سالها در اروپا و امریکا رایج بود برای ملت نان داغ خور ایرانی، راهی نیازموده بود و مسیری پرخطر برای ورود سرمایه گذار اما پر منفعت برای اقتصاد و صنعت کشور؛
هدیه به نان آوران امروز
باری، نان آوران و سایر نان آورهای پیشگام عرصه تولید نان صنعتی، جاده ای سنگلاخ را به آزاد راهی هموار بدل کرده اند؛ هرچند آنان امروز بی نیازند و به برکت مشقت راهی که پیموده اند در مسیر تعالی، اما اقتصاد و صنعت غذای کشور دهها و صدها مسیر صعب العبور دارد که کلید آن جایی است در گذشته آنها که مسیر را رفته اند.
مهدی ناظری
* پی نوشت: به پاس 23 سال تلاش نان آوران در عرصه نان صنعتی
